Στα τραπέζια των γιορτών ζει και ανασαίνει ολόκληρη η ψυχή μιας οικογένειας, μιας παρέας, ενός τόπου. Εκεί, ανάμεσα στα αχνιστά πιάτα με τα λαχταριστά γεύματα και τα κρυστάλλινα ποτήρια που γεμίζουν ξανά και ξανά με κρασί, ξετυλίγονται ιστορίες, γίνονται εξομολογήσεις και στήνονται μικρές τελετουργίες που, δίχως να το καταλάβουμε, δένουν τους ανθρώπους χρόνο με το χρόνο.
Το τραπέζι, στολισμένο με προσοχή και φροντίδα, μοιάζει με καμβά. Πάνω του απλώνονται τα χρώματα της γιορτής: το βαθύ κόκκινο του ροδιού, το χρυσαφένιο φως των κεριών, το λευκό του ψωμιού που μοιράζεται σαν σύμβολο αγάπης. Κάθε πιάτο, ένας κόσμος από μόνο του, κουβαλά μνήμες και παραδόσεις, γεύσεις που ανακαλούν παιδικές στιγμές και αγκαλιές ανθρώπων που ίσως λείπουν.
Γύρω από το τραπέζι, οι φωνές μπλέκονται: το γέλιο των παιδιών, οι ιστορίες των μεγαλύτερων που πάντα φαίνονται τόσο μεγάλες και ιδιαίτερες όσο και οι άνθρωποι που τις διηγούνται, και εκείνες οι μικρές σιωπές που έρχονται πριν από το πρώτο τσούγκρισμα, όταν όλοι κοιτάζονται για λίγο στα μάτια. Ακόμα και οι λογομαχίες για τα πολιτικά, τα αθλητικά ή αν το φαγητό είχε τόσο αλάτι όσο έπρεπε. Είναι η στιγμή που, ακόμα κι αν κανείς δεν το λέει, νιώθεις πως εδώ, σε αυτό το τραπέζι, χτυπά η καρδιά της γιορτής και είσαι χαρούμενος που αποτελείς μέρος του.
Και όσο περνά η ώρα, το τραπέζι γίνεται κάτι παραπάνω από “απλώς ένα μέρος για φαγητό”. Γίνεται χώρος συνάντησης, γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Τα πιάτα αδειάζουν, αλλά η ζεστασιά μένει. Στο τέλος, μένουν μόνο τα ψίχουλα, τα άδεια ποτήρια, ο ουρανίσκος που έχει ευφρανθεί και εκείνο το αίσθημα ότι μοιράστηκες κάτι που δεν θα χαθεί ποτέ, γιατί κρατιέται στη μνήμη και την καρδιά.
Άλλωστε, θυμήσου πόσα και πόσα τραπέζια έχεις ανακαλέσει στη μνήμη σου και έχεις γελάσει με όσα συνέβησαν, έχει ζεσταθεί η καρδιά σου και μόνο στη θύμησή τους!
