Το πρώτο μου μαγείρεμα: το επικό παστίτσιο
Κάθε μαγειρική πορεία ξεκινά με μια πρώτη απόπειρα, και η δική μου δεν θα μπορούσε να είναι πιο φιλόδοξη: παστίτσιο. Ναι, το κλασικό πιάτο με μακαρόνια, κιμά και μπεσαμέλ. Μπορεί να ακούγεται σαν έργο για έμπειρους σεφ, αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένη να αποδείξω ότι μπορώ να το καταφέρω. Ας πούμε απλώς ότι οι προσδοκίες μου και η πραγματικότητα είχαν μια μικρή… διαφορά.
Προετοιμασία για τη μάχη
Ήμουν φοιτήτρια, λοιπόν, πρώτη χρονιά στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησα να μαγειρεύω εντελώς μόνη, μιας και μέχρι τότε στο χωριό, απλώς βοηθούσα. Οπλισμένη με μια συνταγή από τη γιαγιά- δεν την είχα γραμμένη τότε, ό,τι θυμόμουν απ’όσα έβλεπα- και γεμάτη ενθουσιασμό, ξεκίνησα την προετοιμασία. Το πρώτο βήμα ήταν να βράσω τα μακαρόνια. Φυσικά, το νερό αρνήθηκε πεισματικά να βράσει, γιατί έβαλα την κατσαρόλα στη φωτιά, αλλά δεν άναψα ποτέ το μάτι. Όταν τελικά το έκανα κι άρχισε να κοχλάζει, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να προσθέσω αλάτι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, σκέφτηκα.
Η Επική μάχη με τον κιμά
Επόμενο βήμα: ο κιμάς. Θυμάμαι να προσπαθώ να ακολουθήσω πιστά όσα θυμόμουν: τσιγάρισμα με κρεμμύδια, σκόρδο και λίγο κρασί. Ο κιμάς άρχισε να παίρνει χρώμα και μυρωδιά, αλλά ξαφνικά η κουζίνα πλημμύρισε από καπνό. Τελικά, κατάλαβα ότι το μάτι ήταν στο μέγιστο και όχι στη μέτρια φωτιά, όπως έπρεπε. Έσβησα γρήγορα τον κιμά με λίγο κρασί, και η μυρωδιά του τσουρουφλισμένου κρέατος έγινε… κάπως πιο αρωματική.
Η Μπεσαμέλ της Αποκάλυψης
Η μπεσαμέλ ήταν το επόμενο και πιο δύσκολο βήμα. Βούτυρο, αλεύρι, γάλα: φαινομενικά απλά υλικά. Αλλά το να πετύχεις την τέλεια υφή ήταν σαν να προσπαθείς να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σχοινί. Κάθε φορά που προσέθετα γάλα, το μείγμα γινόταν είτε πολύ πηχτό είτε πολύ ρευστό. Όταν επιτέλους βρήκα την ισορροπία, η μπεσαμέλ είχε ήδη γεμίσει τη μισή κουζίνα. Και φυσικά, είχα ξεχάσει το μοσχοκάρυδο.
Συναρμολόγηση και ελπίδα
Τελικά, ήρθε η ώρα για τη συναρμολόγηση. Στρώμα μακαρονιών, στρώμα κιμά και τελικά, η πολυπόθητη μπεσαμέλ. Όταν τελείωσα, το αποτέλεσμα δεν έμοιαζε ακριβώς με αυτό που έφτιαχνε η γιαγιά, αλλά το πνεύμα της προσπάθειας ήταν εκεί.
Η Γευστική απόλαυση
Όταν βγήκε το παστίτσιο από το φούρνο, ήταν ένα χρυσό, αχνιστό δημιούργημα. Είχα καλέσει, μάλιστα και τρεις συμφοιτήτριές μου, για να το απολαύσουμε μαζί. Το έκοψα και σέρβιρα σε μερίδες. Τα κορίτσια είχαν έρθει γεμάτα ανυπομονησία, με έτοιμη κάμερα για να απαθανατίσουν το επικό μου δημιούργημα. Όταν σέρβιρα το παστίτσιο, προσπαθούσαν να κρύψουν τα χαμόγελα τους και τα πονηρά βλέμματα. Το πρώτο δάγκωμα ήταν γεμάτο σιωπή, ενώ οι εκφράσεις τους έλεγαν περισσότερα από χίλιες λέξεις.”Λοιπόν, είναι… ενδιαφέρον!” είπε η μία προσπαθώντας να μην γελάσει. “Ναι, έχει μια… πρωτότυπη γεύση.” συνέχισε η δεύτερη προσπαθώντας να βρει τα σωστά λόγια. “Πάντως, αξίζει συγχαρητήρια για την προσπάθεια!” πρόσθεσε η τελευταία.
Το πρώτο μου μαγείρεμα, παρά τα λάθη και τις αστείες στιγμές, ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Με έκανε να αγαπήσω την κουζίνα και να συνειδητοποιήσω ότι κάθε μαγειρική αποτυχία είναι απλώς ένα βήμα προς τη βελτίωση. Σήμερα, όταν φτιάχνω παστίτσιο, γελάω με τις αναμνήσεις και απολαμβάνω το ταξίδι που ξεκίνησε από εκείνη την πρώτη, παιχνιδιάρικη προσπάθεια.
